Badania kliniczne potwierdzają, że regularna praktyka medytacyjna przynosi wiele korzyści, min. redukuje stres (obniża poziom kortyzolu – hormonu stresu), poprawia funkcjonowanie mózgu, koncentrację, planowanie, redukuje depresję i lęki, oraz chroni mózg przed pogorszeniem funkcji poznawczych w związku z naturalnym procesem starzenia. Naukowcy potwierdzili powiększenie się hipokampu (obszaru mózgu uczestniczącego w procesach pamięciowych) i kory przedczołowej (obszaru odpowiedzialnego min. za koncentrację uwagi, planowanie i kontrolę impulsów) u osób, które regularnie medytują. Medytacja pomaga również w zaburzeniach odżywiania i uzależnieniach.

 

W naszej praktyce wykorzystujemy wiedzę na temat medytacji mindfulness i self-compassion i oferujemy naszym klientom indywidualne oraz grupowe sesje medytacyjne. Obecnie prowadzimy następujące programy oparte na uważności:

MBCT – 8-tygodniowy program Terapii Poznawczej Opartej na Uważności (Mindfulness-based Cognitive Therapy) został opracowany jako grupowa forma interwencji terapeutycznej służąca profilaktyce nawrotów depresji. Obecnie ma dużo szersze zastosowania, nie tylko w obszarze depresji, ale również innych problemach ze zdrowiem psychicznym, min. zaburzeniach lękowych, chorobie afektywnej-dwubiegunowej, chronicznym zmęczeniu, lęku o zdrowie (hipochondrii). Jej skuteczność została potwierdzona w wielu badaniach klinicznych.

MBCT-L – Kurs Terapii Poznawczej Opartej na Uważności w Życiu (MBCT for Life) jest najnowszą adaptacją programu MBCT skierowaną do szerszej grupy odbiorców, w tym również osób nie doświadczających problemów ze zdrowiem psychicznym, czyli każdego kto pragnie rozwijać swoją uważność. Został wzbogacony o wiele praktyk rozwijających wdzięczność i współczucie. Program trwa 8 tygodni.

MBLC – Mindfulness Based Living Course (Życie w Oparciu o Zasady Uważności) to cykl ośmiu, cotygodniowych spotkań. Przeznaczony jest dla każdej osoby która chce praktykować i rozwijać swoją uważność.

 

MINDFULNESS

Uważność (ang. Mindfulness) jest zdolnością do skupienia uwagi na tym co się dzieje w chwili obecnej w sferze odczuć, myśli i emocji. Według definicji Jona Kabat-Zinn, amerykańskiego klinicysty który jako pierwszy zaczął stosować praktyki uważności w medycynie, uważność to szczególny stan uwagi: świadomej, nieosądzającej i skierowanej na bieżącą chwilę (Kabat-Zinn, 2003).

Dostępne badania potwierdzają, że osoby praktykujące medytację cechują się wyższą empatią wobec siebie i innych (Neff, 2003; Shapiro, Brown, Biegel, 2007). Badania wykazują, że z jednej strony osoby medytujące są bardziej wrażliwe (charakteryzuje je niski próg wrażliwości), ale z drugiej strony są bardziej wytrzymałe emocjonalnie (cechuje je niższa reaktywność) (Lutz, Brefczynski-Lewis, Johnston, Davidson, 2008). Badacze wskazują także na następujące efekty systematycznej praktyki uważności: altruizm (Rosch, 1998), otwartość społeczna (Hutherson i in., 2008) i współczucie (Austin, 1998).

MINDFULNESS A TRAUMA

Praktyka uważności może łagodzić objawy psychologiczne i cierpienie w przypadku traumy (Germer, Siegel, Fulton 2015). Chcąc złagodzić cierpienie ludzie podejmują działania (np. unikanie) które paradoksalnie nasilają (zamiast ograniczać) niechciane myśli i uczucia, a nawet powodują, że stają się one problemem bardziej przewlekłym. A przecież to właśnie unikanie poznawcze, emocjonalne i behawioralne leży u podstaw zaburzenia stresowego pourazowego (American Psychiatric Association 2013), takie reakcje często bowiem przedłużają – a może nawet nasilają – cierpienie psychiczne. Najprawdopodobniej dzieje się tak dlatego, że treści których się unika, nie mogą być przetworzone i przepracowane. Ludzie unikają cierpienia z wielu powodów. Jednym z nich jest intensywność urazu, przekraczająca próg tolerancji. W takiej sytuacji człowiek dotknięty traumą chcąc utrzymać równowagę wewnętrzną może unikać myśli i uczuć. Tymczasem jak wynika z badań u osób które potrafią bardziej świadomie przeżywać swoje uczucia – czy to dzięki praktyce uważności, czy dzięki psychoterapii – cierpienie  z większym prawdopodobieństwem z czasem ustępuje (Foa i in. 2006; Hayes i in. 2011; Kimbrough i in. 2010; Thompson, Waltz 2007). W różnych modelach teoretycznych postuluje się, że bezpośrednie przeżywanie bólu psychologicznego, który nie jest przytłaczający, pozwala na poznawcze przyswojenie traumatycznych i przykrych treści, dzięki czemu przestają się one przebijać do świadomości.

SELF-COMPASSION

Samowspółczucie, według definicji Kristin Neff, badaczki zajmującej się tą tematyką to wyrozumiałość, życzliwość wobec siebie samego oraz umiejętność spojrzenia z refleksją na własne trudności, ograniczenia i negatywne emocje, ze świadomością, że inni ludzie doświadczają podobnych problemów (Neff, 2003). Samowspółczucie obejmuje wiele strategii i umiejętności postępowania ze sobą samym: poznania i akceptacji siebie, nieoceniania się, przebaczania sobie i traktowania się z szacunkiem i miłością. Okazywanie sobie tych ciepłych uczuć ma szczególne znaczenie podczas doświadczania trudności i konfrontacji z własnymi niedoskonałościami.

Badania naukowe wykazały, że samowspółczucie wiąże się z lepszym dobrostanem oraz ma pozytywny wpływ na naszą fizjologię: redukcję stresu, regulację rytmu pracy serca, aktywność mózgu, poprawę zdrowia fizycznego, regulację emocjonalną, a nawet ekspresję genów. Ponadto wpływa pozytywnie na relacje prospołeczne i relacje interpersonalne.